olmayacak birkaç adım -ve sonrasında yuvarlanmışım uçuruma. kayalar sert ve haşin -bilirsiniz muhakkak. nasıl bir hengame olduysa, kaybetmişim kendimi -hiç de şaşırmadım buna. fırsat bu fırsat, geldi ölüm elinde tırpanıyla -belki mızrağıyla. baktı bir süre gözüme ve eğdi başını sağdan sola. düşündüm elbet canım için yalvarmayı, tutamıyor işte insan kendisini. hemen sonra geldi aklım başıma -ne gerek var dedim. geriledi ve sırtını döndü ölüm -gitti. almadı canımı -belki öldürecek bir şey bulamadı. öyle ya, ne yaşadım ki ben, ne kadar yaşıyorum ki?
kalktım ve üstümü başımı silkeledim. pekala denebilir ki, ölmeyi bile beceremedim. ağır aksak adımlarla tırmandım kayaları -hani şu sert ve haşin olanları. kimse yoktu çevremde -inanın bana, ben buna çok alıştım. günlerimin çoğu etrafı şöyle bir kolaçan etmekle geçmiştir herhalde. bir kişi be, bir kişi bile nasıl bulamaz insan. ama oluyor işte, bu hayatta her şey oluyor.
biçimsiz bir rüzgar esti tekrar -pek umursadığım söylenemez. yoruldum ve terledim -ah, yeter artık, kafam kaşındı. bu kaçıncı ha, söylesin biriniz bana, bu kaçıncı? doğru ya, yoksunuz hiçbiriniz, nasıl söyleyeceksiniz! üzülmeyin yine de, dargın değilim hiçbirinize -siz de istemezdiniz böyle olmasını, ben de istemiyorum. ancak anlıyorsunuzdur, insanın elinden bir şey gelmiyor. yarım yamalak bir yaşamla yaşanmıyor.
tekrar dikildim boşluğun karşısına -tanrım, yardım et. artık sona gelmek istiyorum. bilir eskiler, bilir hepsi -bu, böyle süremez. olmayacak birkaç adım -ve sonrasında yuvarlanacağım uçuruma. bu sefer çığlık atmayacağım düşerken. artık boşluklar korkutmuyor beni -hatta denebilir ki, canımı sıkıyor. belki ölüm gene sırtını dönüp gidecek, ama ben de yine kalkacak ve ölmek için tırmanacağım kayaları -ve dikileceğim uçurumun başına. ne olursa olsun, kimsenin benden bu ölüm arzusunu çalmasına izin vermeyeceğim -hatta ölümün bile.
kalktım ve üstümü başımı silkeledim. pekala denebilir ki, ölmeyi bile beceremedim. ağır aksak adımlarla tırmandım kayaları -hani şu sert ve haşin olanları. kimse yoktu çevremde -inanın bana, ben buna çok alıştım. günlerimin çoğu etrafı şöyle bir kolaçan etmekle geçmiştir herhalde. bir kişi be, bir kişi bile nasıl bulamaz insan. ama oluyor işte, bu hayatta her şey oluyor.
biçimsiz bir rüzgar esti tekrar -pek umursadığım söylenemez. yoruldum ve terledim -ah, yeter artık, kafam kaşındı. bu kaçıncı ha, söylesin biriniz bana, bu kaçıncı? doğru ya, yoksunuz hiçbiriniz, nasıl söyleyeceksiniz! üzülmeyin yine de, dargın değilim hiçbirinize -siz de istemezdiniz böyle olmasını, ben de istemiyorum. ancak anlıyorsunuzdur, insanın elinden bir şey gelmiyor. yarım yamalak bir yaşamla yaşanmıyor.
tekrar dikildim boşluğun karşısına -tanrım, yardım et. artık sona gelmek istiyorum. bilir eskiler, bilir hepsi -bu, böyle süremez. olmayacak birkaç adım -ve sonrasında yuvarlanacağım uçuruma. bu sefer çığlık atmayacağım düşerken. artık boşluklar korkutmuyor beni -hatta denebilir ki, canımı sıkıyor. belki ölüm gene sırtını dönüp gidecek, ama ben de yine kalkacak ve ölmek için tırmanacağım kayaları -ve dikileceğim uçurumun başına. ne olursa olsun, kimsenin benden bu ölüm arzusunu çalmasına izin vermeyeceğim -hatta ölümün bile.
olmayacak birkaç adım -ve sonrasında yuvarlandım uçuruma. ölüm geldi -eli boştu. istemeden de olsa gülümsedim. gözlerim ağır ağır kapanırken bir fısıltı duydum -ne olduğunu bir türlü anlayamadım.
Ümid Gurbanov
0 yorum var:
Yorum Gönder