Hiç

O gün, hiçbir şey olmadı.

Kimse kalkıp da yüzünü yıkamadı. Sofralar kurulmadı, ağza lokmalar atılmadı. Kapılar açılmadı, çocuklar dışarı sıvışmadı. Kimse kimsenin yakasına yapışmadı, ama boynuna da sarılmadı. Sokak aralarında tek bir nara duyulmadı. Aynalara bile bakılmadı. O gün, güneş dahi doğmadı.

Ne yaptı peki bunca insan? Ölmedi, ama yaşamadı da. Balkondan sarkmadı, birbirine bağırmadı. Tek bir anne bile çocuğunu pataklamadı. Çok sonra anlaşıldı ki, o gün, kimse hayal kurmadı. Aşık olmadı. Yalnız kalmadı. Bir duvar dibinde, elinde solmuş bir çiçekle öylece bırakılmadı.

Ertesi gün kimse birbiriyle konuşmadı. Düşünürseniz şayet, buna hakları da vardı. Doğru, o gün hiçbir şey olmadı, ancak tekrar dönüp baktığında insanlar, o günün diğer günlerden bir farkını da bulamadı. Belki de bu yüzden konuşma gereği duymadı.

Çünkü yağmur yağmadı, kimse ıslanmadı. Soğukta uyuyan olmadı, kimse kaldırımda açlıktan kıvranmadı. Sıkılmadı insanlar, boğulmadı, ne yapacağını bilmeyip de aklını kaçırmadı. Kimsenin canı çok yanmadı ve tutup da bir yerlerden atlamadı. Sonu gelmez şeyler yaşanmadı, sonu gelecek şeyler yaşanmadı.

Kim bilir, belki de hiçbir şey olmaması, bir şeylerin olmasından daha iyiydi.

Belki de değildi.

Ümid Gurbanov